W tym roku – 9 października – przypadła setna rocznica urodzin Tadeusza Różewicza. To dobry powód, by przypomnieć dorobek jednego z najwybitniejszych powojennych polskich poetów. Tadeusz Różewicz, w przeciwieństwie do Baczyńskiego, przeżył wojnę, został jednak przez to doświadczenie naznaczony. Jego głos jest o tyle ważny i powinien być słyszany, że ślady koszmaru II wojny światowej zacierają się w kolejnych pokoleniach. Jako świadek tamtych czasów jest autentyczny, a jego słowa brzmią przejmująco, tym bardziej że są proste i nieupiększone żadną stylizacją. Stanowią odpowiedź na pytanie: czy jest możliwa poezja po Holokauście. Odwołując się do tragicznego doświadczenia Polaków, budują świadomość narodową. Jednocześnie poezja i cała twórczość Różewicza jest na wskroś współczesna i doskonale odzwierciedla nasze losy i dylematy.
Inspirujące zderzenie wczesnych utworów poety z pracami Bohdana Borowskiego, Władysława Hasiora, Mariana Kruczka i Józefa Szajny pomoże kształtować historyczną i kulturową tożsamość czytelników. Druga wojna światowa odcisnęła się piętnem na ich sztuce. Dzieła świadków epoki nieludzkiego zła pozostają ze sobą w pełnym wymowy dialogu i oświetlają się nawzajem, by mocą prawdziwej sztuki ukazać coś nowego, do tej pory niewidocznego. Publikacja ma charakter bibliofilski – stanowi przykład siły i urody tradycyjnej książki. Zaprojektowana przez profesora Janusza Górskiego, cenionego edytora i grafika, wielokrotnie nagradzanego w konkursach PTWK Najpiękniejsza Książka Roku, będzie nie tylko wzorem klasycznej typografii, ale też przykładem kontrastowania wywodzących się z Renesansu rozwiązań z modernistycznie włamywanymi w tekst reprodukcjami dzieł artystów. Książka jest nieodpłatną publikacją.
Mordzkie oko biblioteki 